Lieve mensen wie heeft er tegenwoordig nu niet een vorm van gestrest zijn, een burn-out ligt bij velen op de loer, luisteren naar ons lijf is lastig want er is zoveel te doen.
Of toch, is er wel wat aan te doen?
Hoe zouden wij nu de rust in ons denkproces kunnen herstellen, in deze wereld vol van prikkels, patronen, verwachtingen en energieën die ons wegtrekken van waar het werkelijk om gaat.
Ook ik vind het lastig om te verwoorden wat er nu in mijn denkproces afspeelt, vele gedachten malen rond HOE deze uitleg tot stand te brengen, waarmee, ja met woorden, maar op wat voor een tijdstip en welke keuze moet ik NU maken. Wat is de beste keuze, eerst die e-mail afhandelen of toch de beloofde informatie versturen aan mijn cliënt. Ik heb mij weer wat op de hals gehaald, en letterlijk benauwd mij dit, het vliegt mij naar de keel.
Het lijkt wel of mijn hoofd altijd maar in de aan-knop staat, en fysiek gezien is dit ook zo. Hoe moet dat actie pieker-knopje uitgezet, gereset worden?
Rondom mij zie ik de eisen die aan mensen gesteld worden op hun werk, gezin, school, sport etc.
De norm is dat we doorgaan, ondanks dat ons lichaam heel iets anders aangeeft.
Want hoe komen die klachten dan tot stand in ons lieve lijf? We vergeten naar ons vervoermiddel op aarde te luisteren. Al enige tijd kom je `s avonds van je werk thuis met opgetrokken schouders, verkrampt, alsof je alles met je mee zeult in plaats van het daar achter te laten waar het hoort. Ja het is druk op je werk, er zijn collega`s ziek, en de opdrachten moeten af, ook met minder personeel paraat.
Want ja daar worden we toch voor betaald?
Voorheen dacht ik ook zo en deed precies hetzelfde wat ik nu zie gebeuren bij een aantal lieve mensen om mij heen.
En waar zat dan die omslag Petra? Dat zal ik je proberen uit te leggen.
Allemaal zijn wij geprogrammeerd, ja echt waar jij ook!
Vele processen gaan gelukkig vanzelf, denk aan je ademhaling, daar hoef je niet bij na te denken en ook het proces wat te maken heeft of je een sprintje moet trekken als er gevaar dreigt (fight-flight reactie).
Er zijn echter ook programma`s die je meekrijgt van je ouders en zelfs voorouders, hoe zij zijn opgevoed, en wat zij weer meegekregen hebben van hun opvoeders.
Als zij jou regelmatig vertelden dat je niet moest huilen als je viel, gewoon een pleister erop plakten en je weer verder kon gaan spelen, dan zal je dat in je latere leven ook zo doen, tanden op elkaar en weer door.
Je lijf kan veel hebben en heeft een groot aanpassingsvermogen, maar als je regelmatig die grens overgaat, zal je merken dat er geprotesteerd gaat worden door je lichaam. Gespannen spieren in je schouders, minder goed slapen, prikkelbaarheid en concentratieproblemen zijn zo enkele kenmerken.” Vergeet “je te luisteren naar je lichaam dan komt er weer een “HALLO HALLO” voel je mij!
Zo werd ik eens tot de orde geroepen door mijn lieve lijf toen ik struikelde over een loszittende stoeptegel en mijn arm brak. Ik was notabene op weg, op een drafje 😊 want ik was al aan de late kant, naar een shiatsu massage voor wat ontspanning in mijn lichaam en pal voor haar deur kwam ik weer bij. Een bezorgde mijnheer vroeg of hij iets voor mij kon doen, hij zag mij liggen….
Lang verhaal wat ingekort, daar zat ik dan met mijn ingegipste arm thuis, in de drukste tijd van het jaar, waar ik het meeste geld kon verdienen voor mijn baas.
Maar autorijden met één arm in het gips is lastig en ongeoorloofd dus dat was even geen optie. Dan maar bellen naar al mijn klanten omdat het werk door moest gaan, en ik geld moest verdienen voor mijn baas, want daar werd ik toch voor betaald!
Al snel had ik door dat het toch handiger was als ik lijfelijk bij de klanten langs ging want dan waren mijn orders groter, maar hoe dan? Mijn lieve schoonvader wilde mij wel rijden naar de belangrijkste klanten om de continuïteit van mijn omzet te waarborgen.
En nog had ik niets door hè! Gewoon stug doorgaan. Toen de arm uit het gips was en ik weer volop aan het werk ging, kwam die pijn in mijn schouders gewoon terug, de verantwoordelijkheid lag er met heel zijn gewicht weer volop op. De wekelijkse bezoeken aan de fysiotherapeut waren heel gewoon geworden, mijn arm moest toch wat soepeler worden?
Eindelijk viel het muntje toen ik ook nog rare plekjes kreeg die maar niet herstelden en wat uiteindelijk huidkanker bleek te zijn. Toen zag ik letterlijk aan mijn buitenzijde wat er zich binnenin allemaal afspeelde, en kwam er een op groei gerichte mindset, een andere denkstijl, ik ging anders naar mijn gedachtepatronen kijken en hiernaar handelen. En hoe sta jij hierin?
Wij gaan door met werken en te doen wat we doen, omdat we dat willen, omdat we denken dat dit van ons gevraagd wordt, omdat het toch zo hoort of om wat voor een reden dan ook. We cijferen ons weg, zitten in ons hoofd met allerlei gedachten over hoe iets zou kunnen of moeten zijn. Dit gaat vaak over onze omgeving, ons werk, ons gezin, kerk, sport, daar waar wij aandacht aangeven. En alles waar je aandacht aan geeft wordt groter.
Dus ga met je aandacht naar dat wat je wilt manifesteren, wat wil jij laten groeien? Waar leg jij de focus op in je leven, wat is belangrijk voor je? En denk daarbij aan je lichaam die je vervoermiddel is op deze aarde, dus probeer van je hoofd naar je hart te gaan en te onderzoeken wat daarin leeft om zo je overwerkt denkproces stil te krijgen.